Ο Μάρτιος είναι Μήνας Αυτοάνοσης Ευαισθητοποίησης – Εργαζόμενες μητέρες CT

Όλοι ανησυχούμε για τα παιδιά μας και συχνά αυτή η ανησυχία σπαταλιέται σε πράγματα που καταλήγουν να είναι εντελώς καλά. Προς τιμήν του Μήνα Ευαισθητοποίησης για τα Αυτοάνοσα, ήθελα να μοιραστώ μια ιστορία σχετικά με κάτι στον τομέα της ανατροφής για το οποίο δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να ανησυχήσω.

Ήταν μια όμορφη και κατά τα άλλα ασυνήθιστη μέρα του Μαΐου και ήμουν σε ένα κανονικό ετήσιο φυσικό ραντεβού με τη δεύτερη κόρη μου.

«Μαμά, ο θυρεοειδής της φαίνεται μεγάλος. Το βλέπεις αυτό?“ Σήκωσα το βλέμμα από το τηλέφωνό μου. Η παιδίατρος είχε τον αντίχειρά της και το πρώτο της δάχτυλο εκατέρωθεν ενός εξογκώματος στο λαιμό της κόρης μου. Δεν ήταν φυσιολογικό; Με έκανε ακόμη και να το νιώσω – μου φαινόταν σαν λαιμός. Ανησυχώντας, ο γιατρός μας έδωσε εντολή για αιματολογική εξέταση. Δεν είχαμε παρατηρήσει ασυνήθιστα συμπτώματα ή συμπεριφορές, οπότε μου είπε ότι δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα – αν και φαινόταν δύσπιστη.

Έκλεισα το ραντεβού για αιμοληψία, και όταν ήρθε η μέρα, ήταν μια από αυτές τις σουρεαλιστικές, γονικές εμπειρίες που έπρεπε πραγματικά να προπονήσω τον εαυτό μου. Συνέχισα να σκέφτομαι: «Απλώς εδώ για αίμα για ένα εξάχρονο. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό και εντάξει. (ΟΧΙ!)» Εν τω μεταξύ, βρισκόμασταν στην τρύπα της κόλασης που είναι το αγαπημένο τοπικό γραφείο αιμοληψίας όλων (αν ξέρεις ότι το ξέρεις), και ήμουν ιδρωμένος. Όταν ήρθε η σειρά μας, μου δόθηκε εντολή να κρατήσω την κόρη μου με τα χέρια ΚΑΙ τα πόδια μου σε περίπτωση που τσακιζόταν. Δεν έπρεπε να εκπλαγώ που τα πήρε όλα σαν πρωταθλήτρια και ήταν απόλυτος στρατιώτης.

Σύντομα, είχαμε τα αποτελέσματα, τα οποία ο παιδίατρος περιέγραψε ως «εξαιρετικά μη φυσιολογικά». Μετά από ραντεβού με παιδοενδοκρινολόγο, είχαμε τη διάγνωσή μας: Θυρεοειδίτιδα Hashimoto.

Σύμφωνα με την Σύλλογος Αυτοάνοσων, οι αυτοάνοσες διαταραχές γενικά προκαλούν το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου να επιτεθεί σε υγιή ιστό ή κύτταρα που αναγνωρίζει ως απειλή. Μερικές από τις πιο αναγνωρίσιμες αυτοάνοσες διαταραχές περιλαμβάνουν την κοιλιοκάκη, τον διαβήτη τύπου Ι, τη ρευματοειδή αρθρίτιδα και τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Σε περίπτωση που του Χασιμότο, το ανοσοποιητικό σύστημα αναγκάζει τα κύτταρα που παράγουν ορμόνες στον θυρεοειδή να πεθάνουν, οδηγώντας σε υπολειτουργία του θυρεοειδούς (υποθυρεοειδισμός). Μερικά από τα συμπτώματα που ανέφερε ο γιατρός μου περιλαμβάνουν κόπωση, αύξηση βάρους, αργή ανάπτυξη και αυξημένη ευαισθησία στο κρύο.

Η εκ των υστέρων σίγουρα με έκανε να αμφισβητήσω κάποια πράγματα. Ίσως υπήρχαν ανεπαίσθητα σημάδια (οι περιστασιακός απογευματινός ύπνος μετράει ως «κούραση;»), αλλά αυτή η διάγνωση ουσιαστικά βγήκε από το μπλε. Η κόρη μου άρχισε να παίρνει καθημερινά συνθετική θυρεοειδική ορμόνη και πρέπει να κάνουμε αιμοληψία μερικές φορές το χρόνο όσο μεγαλώνει. Προς το παρόν, είναι απολύτως υγιής και είμαστε τυχεροί που το καταλάβαμε τόσο νωρίς. Σίγουρα όμως ανησυχώ για το μέλλον. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς μπορεί να την επηρεάσει καθώς μεγαλώνει ή αν θα διαγνωστεί με άλλες αυτοάνοσες διαταραχές, για τις οποίες ο ενδοκρινολόγος της είπε ότι διατρέχει αυξημένο κίνδυνο.

Μερικά στοιχεία από αυτήν την εμπειρία… πρώτον, απλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί, στη γονική μέριμνα και μόνο στη ζωή. Επίσης, το παιδί μου με εντυπωσιάζει συνεχώς με την ανθεκτικότητά του σε όλα τα ραντεβού, τις εξετάσεις και τα χάπια – τα παιδιά είναι απλά καταπληκτικά. Το πιο σημαντικό, μου έγινε απίστευτα ξεκάθαρο ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο λόγος που πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο γιατρό κάθε χρόνο. Και σε σχετικές ειδήσεις, το ξέρατε ότι το 80% των ατόμων με αυτοάνοσες διαταραχές είναι γυναίκες; Σε όλες τις μαμάδες εκεί έξω: ώρα να προγραμματίσετε αυτή την ετήσια φυσική!