«Νομίζω ότι είναι καλύτερα αν μιλάμε για κηπουρική».

Αυτό το απόσπασμα εμφανίστηκε σε μια ιστορία για την προεκλογική περίοδο και πώς οι άνθρωποι αισθάνονται «διχασμένοι και κουρασμένοι». Δεν έχουμε όλοι;

Αν και ποτέ δεν έκανα τα δυνατά μου για να αποφύγω τις πολιτικές ειδήσεις και πάντα ψηφίζω, βυθίστηκα πολύ περισσότερο στον κύκλο των ειδήσεων όταν άρχισα να εργάζομαι σε μια εφημερίδα τον περασμένο Απρίλιο. (Ναι, αργώ πάντα στο πάρτι με αυτά τα πράγματα.)

Όταν κοιτάζω την οθόνη μου το πρωί και κοιτάζω τι μιλούν οι άνθρωποι γύρω μου, δεν υπάρχει διαφυγή από την πολιτική.

Ευτυχώς, έχω έναν κήπο να επιστρέψω στο σπίτι. Παρόλο που αυτή τη στιγμή είναι ένα μπερδεμένο χάος (βλέπε παραπάνω), είναι ένα καταφύγιο. Αλλά ας πούμε ότι δεν δούλεψα σε ένα γραφείο όπου συζητείται καθημερινά η πολιτική. Θα αποσυρόμουν εντελώς από αυτό; Θα έκανα παράνομη τέτοια συζήτηση στους κύκλους μου στον κηπουρό;

Όχι. Δεν θα το έκανα και δεν το κάνω εδώ. Η πολιτική και οι εκλεγμένοι ηγέτες έχουν αναπόφευκτα τον αντίκτυπό τους σε περιοχές που διασταυρώνονται – βαθιά – με την κηπουρική.

Θα ήταν ωραίο να αγνοήσουμε την κλιματική αλλαγή, αλλά αυτό είναι αδύνατο για όλους, συμπεριλαμβανομένων των κηπουρών. Ένας φίλος, που ζει σε περιοχή της Ζώνης 5-6 της Δύσης – όχι Τέξας, Αριζόνα ή Νότια Καλιφόρνια – δημοσίευσε το περασμένο καλοκαίρι ότι ο κήπος της ήταν «ένα πλήρες, ζεστό, ξηρό ναυάγιο με εβδομάδες καιρού 100 βαθμών» και ότι «η ζέστη και ο καπνός είναι απλά πάρα πολλά για να τα αντιμετωπίσεις». Ξανασκέφτεται όλα όσα κάνει στον κήπο.

Ο μετριασμός της κλιματικής αλλαγής, ο οποίος περιλαμβάνει τη μείωση των παγκόσμιων εκπομπών στο καθαρό μηδέν, βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των πολιτικών ηγετών.

Και μετά υπάρχουν επικονιαστές, που απειλούνται από κάθε πλευρά, αλλά κυρίως από την απώλεια οικοτόπων, και φυσικά όλες οι απειλές επιδεινώνονται από την κλιματική αλλαγή.

Η διατήρηση των άγριων χώρων που χρειάζονται οι επικονιαστές, πάλι – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – περιέρχεται κυρίως στα χέρια των ανθρώπων που εκλέγονται. Θα υποστηρίξουν τους στόχους των προγραμματιστών ή της Big Ag, δύο οντοτήτων που φέρουν τη μεγάλη ευθύνη για την πτώση των επικονιαστών, ή θα ακούσουν τους οικολογικούς επιστήμονες και άλλους;

Αυτά τα θέματα είναι από εκείνα που δεν διστάζω να αναφέρω σε ένα ιστολόγιο κηπουρικής και θα συνεχίσω να το κάνω. Δεν θα είναι συχνά, αλλά θα συμβεί. Είναι ζητήματα που σκέφτομαι σήμερα, καθώς η πολιτεία μου βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αυστηρή επιλογή μεταξύ κάποιου που θα μείωνε τις εκπομπές της Νέας Υόρκης όπως κάνουν 23 άλλες πολιτείες και κάποιου που είναι μια χαρά με τα ορυκτά καύσιμα.

Υπάρχουν και micro εκδόσεις αυτού. Τι γίνεται με τους ανθρώπους που παρενοχλούνται από τους γείτονές τους επειδή αναπτύσσουν μπροστινές αυλές φιλικές προς τους επικονιαστές; Όταν έρχεται η ώρα να σωθούν ή να καταστραφούν αυτοί οι κήποι, η απόφαση γενικά προέρχεται από –ναι– έναν εκλεγμένο αξιωματούχο.

Υπάρχουν τόσα πολλά παραδείγματα και είμαι σίγουρος ότι πολλά άλλα θα εμφανιστούν στο ραντάρ μας τα επόμενα χρόνια. Είναι σημαντικό να μιλήσουμε για αυτούς.

Είναι επίσης σημαντικό να ψηφίσετε.